Արդեն ձմեռ է: Արդեն ոչ թե լսվում է մարդկանց աղմուկը, այլ այն քամու սուլոցը, որը պատրաստվում էր սառեցնել ամեն ինչ: Ձյան փաթիլները իջնում են երկնքից և ամեն մեկը իր ձևով և ներկում գետինը սպիտակ գույնով: Ամեն կտուր հերթով ներկվում էր սպիտակ գույնով: ծառերի տերևները որոնք, որ աշնանը ոսկով պատված էին, հիմա էլ ոչ տերև ոչ էլ ոսկի ունեին և կարծես ձմռեը իր ոճով ներկել է ամբողջ քաղաքը: Իսկ գիշերը` վառվում էին քաղաքի լույսերը: Փաթիլները դառնում են տեսանելի և գետինը իր սպիտակ ժպիտով: Էլ ոչ լսվում է մարդկանց ձայները, ոչ էլ այն ուժեղ և արի քամու սուլոցը: Իսկ մարդիկ գիշերները իրենց տներից տաք թեյ խմելով նայում էին լուսամուտից դեպի փողոց որտեղ արդեն խորը նտել էր արծաթը և ծածկել գետնի սպիտակ ժպիտը և գնում էին քնելու իրենց հարմարավետ և տաք անկողնում քնելու , իսկ ծառերը մնում են մերկ դիտելու թափվող արծաթը և մնալ գիշերվա խավարում:
Սամվել Մանասյան 